06 feb 2015 – CAO

Door: lukas  |  2015

Niets zo weerbarstig als communiceren over salaris- en CAO-onderhandelingen. Deze dagen probeert de V&D van alles om het goed te doen. Zo kondigde het warenhuisconcern aan de aangekondigde loonmaatregel te willen verzachten. De salarisvermindering van het personeel wordt nu in fases ingevoerd over een langere periode. Je zou zeggen dat daarmee de angel er uit is, goed gedaan. Tijd gekocht om ruimte te zoeken om de maatregelen wat minder scherp te maken. Het was ook niet niks, een aangekondigde generieke salarisverlaging van 5,8%. Maar hoe goed bedoeld ook, de bonden nemen daar natuurlijk geen genoegen mee. Ze stappen alsnog naar de rechter.

Ikzelf begeleidde een aantal jaar geleden voor een bedrijf de cao-onderhandelingen. Daarbij hanteerde ik een aantal spelregels in de mediacommunicatie.

In de eerste plaats: de bonden winnen. De bonden winnen het in de publiciteit, want ze hoeven geen rekening te houden met allerlei genuanceerde bedrijfs- en aandeelhoudersbelangen. De bonden winnen, want doorgaans wordt er altijd meer binnengehaald dan het eerste bod van de werkgever. Dat hun eigen eis óók zelden gehaald wordt is dan een detail, ze presenteren alles als overwinning.

In de tweede plaats: de bonden hebben leden. Via ¾-vergaderingen of andere vormen van ledenraadplegingen moeten ze op elk principeakkoord nog een formele instemming krijgen. Als dus de werkgevers al te tevreden zijn, of roepen dat ze hebben gewonnen, sturen de leden hun onderhandelaars terug. Zelfs al ploppen de champagnekurken door de boardroom, wees bescheiden en niet triomfantelijk.

In de derde plaats: de bonden zijn leuk, aardig en aaibaar, de werkgevers zijn bars, hebberig en asociaal. Accepteer die beeldvorming nou maar. Dat beeld weg willen nemen kost veel meer energie dan nodig. Gun de bonden hun feestje, ze hebben immers so wie so gewonnen (regel 1) en ze moeten hun leden nog meekrijgen (regel 2).