24 mrt 2017 – Voorspelbaar

Door: lukas  |  2017

Natuurlijk, het is een weinig dankbare opgave. Als minister-president je land toespreken na een terroristische aanslag. ’s Avonds zag ik premier May in Londen staan, na de aanslag op woensdagmiddag. Wat moet je zeggen? Eigenlijk zeggen ze altijd hetzelfde, presidenten, bondskanseliers of premiers. Je moet wel. Woorden als: ‘wij zullen niet wijken voor geweld’ of ‘onze vrijheid is niet in het geding’. Als het niet zo vreselijk cynisch was, kon je het hele verhaal nu al scripten voor de volgende keer.

De betekenis van zulke woorden is gering. Ze worden over de hele wereld geciteerd, met instemming begroet… en tien minuten later vergeten. Het is een onmogelijke opgave om iets te bedenken en te zeggen dat werkelijk beklijft. En dat doet dus niemand, ze hebben wel wat anders aan hun hoofd. Even snel een verklaring op de stoep van Downing Street 10 of vanuit de Oval Office en hup, weer aan het werk.

Ik denk niet dat als ik de speechschrijver van mevrouw May was geweest, ik iets beters had kunnen maken dat wat ze uiteindelijk heeft gezegd. En toch vraag ik me af of het niet beter kan dat dit, het rituele krachtdadige en het plichtmatig stevige. Je haalt er de wereldpers mee en je voldoet aan een verwachting. Ze gaan er van uit dat ze het zich niet kunnen permitteren om zich op onbekend terrein te begeven, en dus volgen voorspelbare woorden: “We will all move forward together. Never giving in to terror. And never allowing the voices of hate and evil to drive us apart.”