03 feb 2023 – Boycot
Door: lukas | 2023
In 2024 zijn er weer Olympische Spelen, deze keer in Parijs. Werden de Spelen in Tokio nog bedreigd door de pandemie, nu al valt er een inktzwarte schaduw over de Spelen dia pas over anderhalf jaar beginnen.
Het begon met de Oekraïense president Zelensky, die verklaarde dat er vanzelfsprekend geen Russische en Wit-Russische atleten kunnen worden toegelaten tot het evenement. Dat was een reactie op het IOC, dat aangaf een manier te vinden om Russen en Wit-Russen toch toe te laten. Een aantal landen als Letland en Polen vielen hem bij. “Laten we de Spelen boycotten als er Russen komen,” is het idee. Zij beweren dat wel 40 landen zich zullen aansluiten bij die boycot.
Het IOC laat weten dat uiteindelijk sporters de dupe worden van een boycot. En zo gaat het al een paar dagen over en weer met verklaringen en statements. IOC probeert de Spelen te redden, anderen proberen de oorlog ook te winnen op andere terreinen dan het slagveld.
Het boycotten van de Spelen is niet nieuw. Zie hieronder een overzicht, dat ik ontleen aan een artikel uit 2022 in de Volkskrant. Het aloude gezegde dat de sport verbroedert is al jaren niet meer waar, zoveel is zeker. En ik kan begrijpen dat Oekraïense sporters weinig zin hebben om een potje te voetballen tegen Rusland.
Het is alleen zo jammer dat mijnheer Bach van het IOC gelijk heeft: de sporters zullen de dupe zijn. Maar politiek en sport blijken lastig te scheiden.
China was van 1956 tot en met 1980 niet aanwezig bij de Zomerspelen uit protest tegen de deelname van Taiwan. Naast de boycot van China besloten in 1956 ook andere landen de Australische Spelen te boycotten, om een andere reden. Ze waren niet boos op het gastland, maar verbolgen over twee internationale crises. De Sovjet-Unie was in dat jaar Hongarije binnengevallen, waarop Nederland, Zwitserland en Spanje besloten niet mee te doen. In 1964 bleven drie landen weg omdat het Internationaal Olympisch Comité (IOC) geen sporters toeliet die hadden meegedaan aan de concurrerende Spelen voor opkomende landen van de toenmalige Indonesische president Soekarno. Na het Bloedbad van München in 1972, toen elf leden van de Israëlische ploeg werden vermoord door Palestijnse terroristen, verlieten Israël, Egypte, Algerije, de Filipijnen en leden van de Noorse, Nederlandse en Amerikaanse ploegen de Spelen. De olympische boycot van 1976 kwam voort uit de algemene anti-apartheidsboycot. Jarenlang werd Zuid-Afrika uitgesloten van deelname aan internationale toernooien. Het Nieuw-Zeelandse rugbyteam toerde toch door Zuid-Afrika. Toen het IOC weigerde om Nieuw-Zeeland te straffen met uitsluiting van de Spelen, besloten ruim dertig voornamelijk Afrikaanse landen de Spelen in Montreal te boycotten. De grootste boycot moest toen nog komen. Eind 1979 viel de Sovjet-Unie Afghanistan binnen. 66 landen lieten in 1980 helemaal verstek gaan bij de Zomerspelen. Een deel van de Nederlandse sporters boycotte deze Spelen ook. In reactie op de gebeurtenissen in 1980 werden de Spelen in 1984 in Los Angeles geboycot door de Sovjet-Unie en 19 andere landen.