13 nov 2015 – Columnisme

Door: lukas  |  2015

Journalisten die met een vooringenomen standpunt vragen stellen, en wel op z’n manier dat ze welk antwoord je ook geeft, ze bevestigd worden in hun eigen gelijk. Don’t give me the facts, my mind is made up noemen we dat. Onlangs had ik weer te maken met zo’n “journalist” – ik geef geen nadere details – die voor een tijdschrift een artikel wilde maken. Wat ik – en mijn collega – ook probeerde, het stond vast dat wij niet de waarheid spraken en dat wij probeerden de boel te flessen.

Aan het einde van zo’n gesprek denk ik maar een ding: bel me dan niet. Als je toch niet het standpunt van mijn bedrijf wil horen, als je het zo zeker weet, schrijf dat stomme artikel dan alsjeblieft maar zonder mij. Scheelt ons allebei een hoop tijd en ergernis.

En nog iets. Noem het alsjeblieft geen journalistiek, want je bent geen journalist. Je bent een columnist, die zijn mening in de krant zet. Natuurlijk, iedereen mag een mening hebben. Iedereen mag vinden dat ik lieg en dat mijn bedrijf bestaat uit een bende oplichters. Dat staat je vrij. Maar als je dat in de krant of in je tijdschrift presenteert als een journalistiek artikel, dan ga je over een grens. De lezer mag namelijk verwachten dat jij in een redactioneel artikel probeert een weergave van de feiten te geven. In een column of commentaar mag je zeggen wat je daar van vindt. Maar haal die twee niet door elkaar. Daarmee doe je je lezers tekort en mij onrecht. En het helpt jou trouwens ook niet, want de volgende keer dat je me belt geef ik misschien wel gewoon niet meer thuis.